Dzieci wykonują ćwiczenia ruchowe, które rozwijają świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni, umiejętność wchodzenia w relację oraz komunikację.
Metoda Ruchu Rozwijającego stworzona została przez fizjoterapeutkę Weronikę Sherborne. Podstawą metody jest ruch i kontakt z dorosłym.
Wielu dorosłych i dzieci ceni w metodzie prostotę i naturalność oraz sporą dawkę radosnej zabawy. Jest bardzo rozpowszechniona i popularna w Polsce. My w swojej pracy uważamy jej również bardzo często. Korzenie metody wiążą się z Rudolfem Labanem, który żył na przełomie XIX i XX wieku i został uznany za pierwszego współczesnego choreologa. Laban podjął próbę uporządkowania i zapisania ruchu. Weronika Sherborne dodała do analizy ruchu cele pedagogiczne. Najwyższym celem oddziaływania przez ruch było dla niej budowanie osobowości poprzez budowanie więzi oraz stymulowanie prawidłowego rozwoju i korygowanie zaburzeń.
Metoda jest naturalna i prosta ze względu na to, że wywodzi się z dziecięcego baraszkowania, które jest naturalną zabawą dziecka z dorosłym we wczesnym dzieciństwie – nazywane są tak wszystkie zabawy w bliskim kontakcie tj. gilgotanie, podrzucanie, siłowanie się.
Ćwiczenia Ruchu Rozwijającego wpływają pozytywnie na: świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, dzielenie przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi kontaktu. Sherborne i Laban za bardzo istotną uznali świadomość własnego ciała a zwłaszcza środka ciała. Wiele dzieci z zaburzeniami rozwoju ma zaburzoną świadomość ciała, co uniemożliwia im prawidłowe kontrolowanie własnych ruchów. Dziecko dzięki Metodzie Sherborn poznaje swoje ciało, uczy się orientacji w przestrzeni, koordynacji ruchów. Ćwicząc z drugim człowiekiem uczy się współpracy, nawiązywania kontaktu, dzielenia radości z innymi (umiejętności społeczne). Dodatkowo dziecko nabiera zaufania do siebie i do opiekuna, buduje poczucie sprawstwa (umiem to zrobić) i poczucie własnej wartości (jestem ważny/ważna). Poczucie bezpieczeństwa w kontakcie z partnerem zabawy wyzwala twórczą energię.
Przykładowe ćwiczenia:
Ćwiczenia kształtujące świadomość osoby możemy wymienić: zabawę „iskierka”. Grupa siedzi w kręgu trzymając się za ręce, prowadzący ściska dłoń siedzącego obok niego dziecka, ono podaje uścisk dłoni sąsiadowi i w ten sposób iskierka przechodzi przez cały krąg. Grupa siedzi w kręgu trzymając się za ręce, prowadzący ściska dłoń siedzącego obok niego dziecka, ono podaje uścisk dłoni sąsiadowi i w ten sposób iskierka przechodzi przez cały krąg.
Ćwiczenia kształtujące świadomość własnego ciała np. zabawa bączek. Dzieci siedzą na dywanie z nogami lekko ugiętymi odpychając się rękoma próbują się kręcić; koncert na plecach: dorosły klęczy obok leżącego na brzuchu dziecka. Dorośli grają palcami na plecach dzieci, najpierw delikatnie opuszkami palców a następnie kantami dłoni i całymi dłońmi. Zmieniają siłę i rytm uderzeń.
Ćwiczenia kształtujące świadomość przestrzeni. Przeciąganie: dorośli i dzieci leżą „w rozsypce” na podłodze. Przeciągają się (jak po przebudzeniu) i każdy próbuje zagarnąć jak najwięcej przestrzeni dla siebie.
Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu oraz współpracę. Relacja „Z” – Fala: 2-3 dorosłych wykonuje obok siebie klęk podparty. Dziecko kładzie się na ich plecach na brzuchu. Dorośli lekko kołyszą się na boki, do przodu i do tyłu oraz zataczając kółka. Relacja „przeciwko” – Spychacz: dorosły i dziecko siedzą w rozkroku na podłodze plecami do siebie. Na przemian odpychając się stopami próbują przesunąć partnera (dorosły ustępuje, gdy wyczuwa, że dziecko użyło do tego całej swojej siły).
Kinga Bortnowska
Wychowawca Sali A
w Centrum Edukacyjnym Saplings
Dominika Walewska
Terapeuta Sali A
w Centrum Edukacyjnym Saplings